test test

Ok folks, if you can read this, I inadvertently found a way around the Great Firewall.
China is pretty cool as always, and the northeast (Manchuria, Dongbei 东北) has confirmed its top status with grace on my list of personal favourites. I am currently in Mudanjiang, and I will be visiting Jingbo Lake tomorrow!
I’m afraid I haven’t got pictures for you today, but I will make up for that when I am reunited with my usual IT set up. Meanwhile, enjoy googling images of Jingbo Lake, Bohai (Balhae) state (medieval kingdom of the area), Mudanjiang, and Yanbian to get some impression.
As Facebook and Twitter are, just like Google, inaccessible to me, feel free to post links on your site/profile/timeline, and for as long as I can I will keep you up to date.

Ok mensen, als je dit kan lezen ben ik per ongeluk over de Grote FireWall van China gesprongen.
China is zoals altijd geweldig, en het noordoosten (Manchurije, Dongbei 东北) heeft weer eens zijn positie als favorietje bevestigd bij reisbestemmingen. Ik ben nu in Mudanjiang, morgen een bezoekje aan het Jingbo Meer. Helaas geen foto’s zolang ik zonder mijn gebruikelijke apparatuur op de baan ben. Maar je kan wel even genieten via een google zoektocht voor plaatjes met de termen “Jingbo Lake”, “Bohai (Balhae) State” (middeleeuws koninkrijk in dit gebied), “Mudanjiang”, en “Yanbian” om een idee te krijgen.
Net zoals Google kan ik Facebook en Twitter niet gebruiken op dit moment, voel je vrij om de links door te geven via jouw eigen site/profiel/tijdlijn. Ik hou jullie op de hoogte van mijn verdere avonture zolang ik kan!

Never say never | Zeg nooit “Nooit”

I will never do anything crazy like spinning dog hair. (Fibre courtesy of Yuki and her humans) Ik zal nooit hondenhaar spinnen. (Met dank aan Yuki en haar baasjes)

Now knitted up into the brim of a hat (for the new little human in Yuki’s family! Nu de rand van een mutsje voor het nieuwe kleine baasje van Yuki)

 

I will never translate Tang poems. Ik zal nooit Tang gedichtjes vertalen. (Kunsttijdschrift Vlaanderen, maart 2014)

 

 

I’m on page 43. Ik sta op p. 43.

 

FYI: also said I could never run a marathon, or any of those other crazy endurance events. Training is going alright for my second SLMM. Not brilliant, but ok. I’ll stop saying “never”, perhaps my life will return to some level of normality.

Ter info: ik zei ook dat ik nooit een marathon zou kunnen lopen, of een van die andere soorten uithoudingswedstrijden. Training voor mijn tweede SLMM gaat ok. Niet schitterend, wel ok. Ik hou maar eens op met “nooit” zeggen, wie weet wordt mijn leven weer een beetje normaler.

Natural history with a twist | Allemaal beestjes

Found this on Facebook (why yes, I seem to have found some time to peak in every now and then in the past couple of days!) Turn on the sound, and enjoy!

Deze vond ik via Facebook (ja, inderdaad, ik heb de afgelopen dagen even tijd gevonden om een kijkje te nemen!) Zet het geluid aan, en geniet!

Yet nothing really will ever beat the classic “cassetteboy vs David Attenborough” (not safe for kiddies!)

Maar niets kan de klassieker “Cassetteboy vs David Attenborough” kloppen (let op: niet voor de kleintjes!)

More soon! Binnenkort meer!

What is…

red, hot, sweaty and snotty, but rather proud of itself and happy, too?

That’s right! A post- snow run- runner!

We got another substantial amount of snow today, all day long. I brought my kit to work to go to the gym, and run on the hamster wheel. But the temperature was pretty mild, so I went for what comes naturally: a run in the snow.

Only 30 minutes, but a very efficient session: 5min. warm-up, then 3min faster, with 1min recovery, repeat another 4 times, before cool down. Throw in some hills and snow, and you have a much harder workout than you can fit on a treadmill, not to mention more fun!

Apparently the snow this winter is abnormally frequent and voluminous. We had snow in December, twice, if I remember correctly.

  

Then short on the heels of the polar vortex you all heard about, we got a massive 6.5 inches (that is over 15cm, for the metric friends out there, but I did not have a metric ruler handy!).

Oh deer- making tracks…

The polar vortex stopped making tracks in the news when it did not break any records anymore, but for about 2 weeks it did not get over 0°C (32°F).  Last week Friday we started to make serious progress in staying out of the freezer, and the weekend was just perfect. But all that warm weather makes the snow melt, and just in case we would run out, we got another delivery of more than 5inches (13cm) of snow today, with the promise of more on the way this Wednesday and the next weekend. Winter delivers, January has been brutal.

And you know what? I am loving it! I think I am a snow bunny…

New York, New York

It is kind of cool to have the Big Apple on your doorstep. I love the quiet life, and have probably missed a career as a hermit, but every now and then I manage to convince myself that the big city is not the evil city, and that there are fun things to be had and done.

Het is eigenlijk best fantastisch dat New York slechts een boogscheut ver ligt. Ik hou het graag rustig en had het wellicht niet slecht gedaan als kluizenares, maar af en toe kan ik mezelf er wel van overtuigen dat de grote stad niet per se een verdorven stad is, en dat je er leuke dingen kan vinden en doen.

Not quite scraping the sky- Krabben aan de laaghangende wolkjes.

 

Saturday was almost tropic, about 15C and with accompanying monsoon (and that hot on the heels of Tuesday’s -17C). Steaming hot Korean beef-broth (Sollongtang) tastes good in any weather, though.

Zaterdag was het bijna broeierig heet, met 15C en moesson-toestanden (wat een verschil met -17 de dinsdag ervoor!). Gloeiend hete Koreaanse rundersoep (Sollongtang) gaat er gelukkig altijd in.

Bikes in cities are advancing in ever larger numbers. After the Boris bikes in London, now also in New York.  Je ziet steeds meer fietsen in de grote steden. Na de “Boris bikes” van London, nu ook in New York!

I treated myself to a MET membership. $100 for a year of free entry = repaid in 4 visits. And the sheer size of the place means that you need more than that to feel you’ve seen some of the collection. I wandered around and found this in the Sackler Wing. Everything IS bigger in America…

Ik heb mezelf een jaarkaart voor de MET cadeau gedaan. $100 voor een jaar gratis toegang, da’s terugbetaald in 4 bezoekjes, daar kan je niet voor sukkelen. Vooral niet eens je doorhebt dat je veel meer dan dat nodig hebt om iets van de collectie te zien. Ik dwaalde een beetje rond, en bevond me plots hier in de Sackler Vleugel. Alles is inderdaad groter in Amerika…

I *heart* Egyptian bling bling and home decor. – Ik heb een zwak voor Egyptische mooie dingetjes en interieur stukken.

 

I saw William and his cousin. – Ik zag William en zijn neefje.

 

And a fascinating exhibition on Chinese modern art: Ink art. The New Classic of Mountains and Seas (Shanhaijing 山海經) is a wonderful in-joke for sinologists. The original text was given its present shape between 3d century BC and 3d century AD, but from this one  example in the modern version  you can see how we might have ended up with the very strange creatures described in the original.

En er loopt een fascinerende tentoonstelling over Chinese moderne kunst: Ink art. Het Nieuwe Boek van Bergen en Zeeën is een knipoogje naar de sinologen toe. De oorspronkelijke tekst kreeg zijn zijn huidige vorm tussen de 3e eeuw voor en na Christus, maar van dit ene voorbeeldje uit de moderne versie toont goed aan hoe we bij die vreemde wezens belandden in de originele versie.

 

At times I have difficulties with contemporary art. I spent many a Saturday morning at the Art Academy in Dendermonde and even obtained some sort of basic degree in drawing and colour study for my efforts. We learned about the principles of modern art, and abstract stuff, yet contemporary art often fails to touch me. It may look ingenious, or shock me, but rarely is it an aesthetic experience for me. “Ink art” presents a number of pieces that did just the right thing for me: drawing you in with their sheer beauty or a sense of awe for the craftsmanship that went into them, but the artists play with ideas of Chineseness, modernity and tradition in a way that sticks with you after you leave the galleries. A must-see if you’re in NYC (closes 6 April).

Ik heb het soms moeilijk met hedendaagse kunst. Menige zaterdag heb ik mijn broek gesleten op de Kunstacademie in Dendermonde, en heb zelfs een papiertje met een of andere kwalificatie gekregen over tekenen en kleurstudie. We werden ook wat onderwezen in de ideeën van moderne en abstracte kunst, maar hedendaagse kunst raakt me vaak gewoon niet. Het ziet er ingenieus uit, of het shokeert, maar het is zelden een estetische beleving voor mij. “Ink art” brengt een aantal hedendaagse stukken die het net goed deden voor mij: ze lokken je met de pure schoonheid, of een gevoel van overweldiging door de kunde en kennis van een ambacht, maar toch spelen de kunstenaars met ideeën van Chinees-zijn, moderniteit en traditie, op een manier die beklijft. Als je in New York bent, moet je zeker een bezoekje brengen! (6 april laatste dag)

And if you are a fan of live music, NYC is the place to be. For me, that means the New York Philarmonic. But more about that in a next post.

En uiteraard, voor de liefhebbers van live muziek, is New York een geweldige plek. Voor mij betekent dat de New York Philharmonic. Maar daarover een volgende keer meer.

Sunday-Zondag

This is what 5 miles of fun looks like. After the blistering cold from earlier this week, the snow and ice and a hot day (15C!) with rain on Saturday turned the trails in the Mountain Lakes Park into a mudfest. (Selfies of legs are hard to take, it turns out!)

Zo ziet 8km plezier er uit. Na de historische vrieskou eerder deze week, en een tropische zaterdag (15C!) met regen, maakten sneeuw en ijs plaats voor een modderfestijn in het Mountain Lakes Park. (Blijkt nu dat een zelfportret nemen van je eigen pootjes niet zo makkelijk is!)

 

Evening run

I must be in training again. I’m not entirely sure for which event, because the key race for 2014 is too far out to be a proper target. But there is little else than “training mode” that explain why I found myself quite against my will outside at about 6.45PM on Saturday evening.

To make sure that I do some running, instead of living on the Couch of Doooooom, I use one of the free training schedules that comes with the Runkeeper app for iPhone. It’s a nifty little app that tells you where you went, how fast (or rather slow, in my case), and how long it took you, using GPS and other technical jiggery pokery. My goals are modest: a sub-65 minute 10K plan. Stop sniggering. I am slow and my best time for that distance is 66’ and dates from 2008, when I was a faster Falmouth Road Runner than I ever was before or after. The plan for Saturday said 3 miles + strides (20” flat out, 2’ recovery x3). Of course on Friday night I went to bed with the noble idea that I would be out running by my usual weekday 7am. I was awake at that time on Saturday, but getting out?of?bed? Nooooo! I would do it later. After breakfast. Yes! But after breakfast I felt the urge to run a few errands in town, instead of 3 miles with strides. And when I came back in the middle of the afternoon I was talking myself quite successfully out of that run. A Skype chat with my parents later, evening had fallen and I don’t like running in the dark evenings. (Princeton is perfectly safe, I just prefer to see where I am going) So I procrastinated some more on the running front by fiddling around with some tasks for work that required my undivided attention then and there. By now it was probably time for dinner.

And then, instead of going down to the kitchen, my feet directed me to the bedroom, where I gathered my running gear. Strange, that was not what I had in mind. I checked the weather forecast and dug around in the drawer for a long-sleeved top, and before I knew it, I was out on the pavement- NightRider bike light in hand to see where I was putting my feet. “First Interval: 3 miles slow” the voice had said. The running had taken control of my body, and my body, slave to the endorphines, had obeyed.

That feeling of being dragged out for a run when you would rather stay cosy inside; or when your legs keep running but your mind is very very adamant that you’ve done enough and probably can take a walk break, yet the mind has no control over those legs; that feeling that you should run up that hill without stopping even when you sound like an old steam-engine’s grandma that’s about to explode; that, I know, is the training mode. Your body instinctively obeys the plan, all it wants to do is to become stronger. It knows that the human, weak mind which is now trying to talk you out of it, will regret those decisions on race day; “If only!” “If only I had done one more repeat of those stairs; If only I had not cut that Long Slow Run short; if only I had Obeyed The Plan!” Your body, when in training mode, knows that “If only”s ruin the race, and it is quite prepared to stage a coup of your mental faculties if that is what it takes.

It is dark outside. Streetlights “Belgian style” are unheard of here, only the cross roads have a light, two if it is a bigger one. Without my light in hand I would probably have kissed the pavement a few times already. Five minutes since I started running and I am feeling pretty good. Nothing hurts, the running is easy as it is supposed to be.  Only I know how virtuous I am, having overcome all the odds on a cold Saturday night to nail this workout, and stick to The Plan. People in cars drive by, oblivious to my emotions, but that is alright. The running animal inside me triggers a rare feeling, indeed: superiority, compared to all those poor sods who do not understand the joy of feeling alive in the cold crisp air which hovers barely above freezing. The stars and planes overhead and the new moon keep me company.

As I run down the hill, I smell fresh baked goods, probably from the house on the corner. Tasty! Christmas is in the air. A slight bend in the road, and now the scent of freshly ironed or tumble-dried laundry hits me. Clean fresh sheets, with that lingering warmth from the dryer, a thought to keep me warm. A few streets down it is dinner time: roast in the oven, it would be even better with a tiny hint of rosemary. I think of the leftovers that are waiting for me at my house, and mentally add some paprika and curry powder to the minced beef that will serve as my protein part of the evening meal. On the return leg, I hit the jackpot: wood stove smell, like a perfume that gently floats around the street, and can only be topped by pine needles on the fire. In the dark and cold my olfactory senses seem sharper, and Princeton by night becomes a feast of fragrances that invite images of happy winter evenings, spiced up with mulled wine and cinnamon somethings or other. My run is done, and when I see the lights of my house come into view, I feel happy and warm, and it is not just the endorphines. I am in training, and I don’t care for which race. This feels good.

翻譯論 – Over vertalen

Afgelopen zomer, bij een glaasje wijn op het terras bij mijn ouders thuis zaten Patrick Lateur en ik bij te praten over onze wederzijdse avonturen van de afgelopen maanden. En niet voor de eerste keer spoorde hij me aan om toch nog maar eens te overwegen iets te doen met vertaalwerk uit het premoderne China. En met de geweldige tip: doe elke week een klein stukje, maar met een stok achter de deur: facebook pagina of blog. Dan bouw je een groep mensen op die er zitten op te wachten, druk van buitenaf dus om die deadline niet uit te stellen. Bij hem zijn het momenteel epigrammetjes. Elke maandag weer een pareltje op zijn website. En langzaam aan begon er een plan te rijpen in mijn brein: elke week een stukje, een anecdote of verhaaltje, waarvan er duizenden te vinden zijn in de literatuur en geschiedenissen die ik praktisch dagelijks ter hand neem. Moet toch te doen zijn?

En zo zat ik vorig weekend met de “Essenties van de regering van de Zhenguanperiode” (Zhenguan zhengyao) 貞觀政要 voor me, en begon dapper aan een stukje. Het werk bestaat uit korte anecdotes over keizer Taizong en zijn ministers in de eerste helft van de zevende eeuw. Dit soort Chinees kom ik dagelijks tegen. Ik had nog geen vaste dag gekozen, maar een vrijdags afsluitertje van de week leek een goed idee. Ik kan dan het weekend besteden aan het grof vertaalwerk en de rest van de week rustig peinzen over de nuances en zoeken naar gepaste, mooie zinswendingen. Hieronder volgt de verklaring waarom er nog geen blogpostjes zijn onder de rubriek “Vrijdag- dit moet een vertaling zijn.”

Het begon goed. En na ongeveer drie zinnen herinnerde ik me dat lezen en vertalen wel twee heel verschillende dingen zijn. En dat literair vertalen voor een breder publiek toch wel iets heel anders is dan een  stukje hier of daar dat een academisch betoog ondersteunt, en waarbij je kan aannemen dat je lezers wel weten wat de Zhou dynastie was en hoe een Confucianistisch geleerde aan het hof de keizer de les mocht spellen. Bij een vertaling uit het oud-Grieks of Latijn kan je er min of meer van uitgaan dat je lezer wel al eens gehoord heeft van Zeus, of keizer Nero. Maar wie onder jullie die geen sinologie studeerden kennen Shun en Yao, Guan Yu, of Yang Guifei, om er maar een paar te noemen? We delen de cultuur niet van het oude China, noch de geschiedenis. Dat moet ook niet per se (al zou ik het wel waarderen als China iets meer aan bod komt in het geschiedeniscurriculum in Vlaanderen!).

Een voorwoord of kleine inleiding kan veel opvangen, zodat je niet opgescheept zit met drie pagina’s voetnoten per twee regels vertaling. Het is tevens de kunst van het vertalen om je werk zo goed te doen dat dergelijke voetnoten grotendeels (en liefst helemaal) verdwijnen. De ideale vertaler is onzichtbaar: hij of zij maakt de tekst toegankelijk voor mensen die de taal van de oorspronkelijke tekst niet machtig zijn, maar hoort dat te doen alsof hij/zij er niet is. Een vertaler is als een “interface” op een computer, maar de beste interfaces zijn zo gebruiksvriendelijk dat ze niet opvallen en als het ware verdwijnen. Voetnoten in literaire vertalingen schokken je als lezer uit die illusie, en wijzen je er op dat hier een extra laag is aangebracht; dat -ondanks de beste pogingen van de vertaler- er toch iets ondoordringbaars is, dat je nooit echt kan vatten als niet-specialist zonder de hulp van een gids in het vreemde culturele of historische landschap waar je even te gast bent.

Dit brengt natuurlijk het hele debat naar voor over de rol van de vertaler. Misschien moet die niet eens onzichtbaar zijn. Misschien vind je het als lezer het net leuk om een boek te lezen waarin je de stem van een specifieke vertaler herkent- net zoals je bij een voorleesboek voorkeuren hebt voor de verteller. Dat vraagt uiteraard een delicate balans tussen de stem van de auteur en die van de vertaler. Maar hoe doe je dat?

Verder moet een vertaler dan ook de keuze maken of de vertaling net wel of niet laat doorschijnen dat er een andere taal aan de oorsprong ligt. Ik leerde onlangs over het debat tussen de Oostkust en Westkust scholen hier in de VS rond vertalingen van poëzie: de Oostkust (Stephen Owen en volgelingen) brengt de Tang gedichten naar de lezer; de Westkust school (met Edward Schafer als belangrijkste naam) nodigt de lezer uit om naar de gedichten toe te komen. De ene verlaagt het niveau, de andere blijft te elitair luiden de verwijten heen en weer. Schafer leert me elke keer weer nieuwe woorden, Owen kan je lezen bij een goed glas wijn in fijn gezelschap, net zoals veel van de gedichten oorspronkelijk geschreven werden. En kan je bijvoorbeeld een vergelijking of metafoor vervangen door eentje die 90% overeenkomt maar onze taal eigen is; of hou je de oorspronkelijke beeldspraak net omdat die erop wijst dat een andere cultuur aan het woord is?

Er bestaat een gespecialiseerde tak “vertaalstudies” (translation studies), die meer te zeggen heeft over de zaken die ik hier even aanstip, maar dit zijn alvast de eerste keuzes die ik als vertaler moet maken: laat ik mijn aanwezigheid zien, en breng ik de tekst tot de lezer, of de lezer tot de tekst?

En wat willen jullie, Vlaamse en Nederlandse lezers? Ik beloof plechtig dat ik tijd zal maken en hard mijn best zal doen om jullie af en toe een stukje vertaling uit middeleeuws China te brengen, maar het kan dus nog even duren eer ik er aan uit ben. Tot die tijd kunnen jullie rustig genieten van het werk van vele andere Nederlandstaligen die dapper de uitdaging aangingen om Chinese literatuur naar jullie te brengen, of jullie naar de Chinese literatuur: een uitgebreide lijst vind je op de website Verre Taal.

Illustraties: voorpagina van moderne editie van de Zhenguan Zhengyao, en een lukrake pagina uit Xiyu tongwenzhi 西域同文志, een Qing werk over geografie, in Manchu script met transcripties in Chinese karakters en Oeigoers Arabisch schrift.

Meer herfst| More Autumn

I had promised a few more pictures of autumn. Earlier this week I thought we were firmly into winter, with the first flurry of snow and temperatures dipping below freezing, but the past couple of days we are back to highs of 18C! The leaves have mostly gone, so these are a nostalgic look at first autumn in the US. You can visit my flickr photostream for higher resolution images.

Ik had beloofd nog wat foto’s van de herfst te tonen. Eerder deze week dacht ik dat we al goed opgeschoven waren naar de winter, met een eerste rondje dwarrelende sneeuw en temperaturen beneden het vriespunt. Maar de afgelopend dagen steeg het kwik weer tot 18 graden. De blaadjes zijn nu grotendeels verdwenen, dus deze foto’s zijn een ietwat nostalgische terugblik op mijn eerste herfst in de VS. Zoals vorige keer kan je ook nu op mijn flickr photostream kijken naar de versies met hogere resolutie.

And this shot (one of my best, I think) is actually from Leiden, last year! Deze knaller van een foto (ik vind hem toch een van mijn beste) nam ik vorig jaar in Leiden!

Autumn- Herfst

Just plenty of pictures from the Delaware and Raritan Canal Path last week, and the Mountain Lakes Park this weekend. Picture heavy post, hope you like it! (You can click on the pictures and explore them in my Flickr photostream for higher resolution.)

1) Sky and leaves. Always a winning combination:

“Portraits” of leaves:

More to follow!